Een mooie afsluiting van een mooie periode

Zaterdag was het dan zo ver. Onze definitieve laatste dag op onze stageplek. Op deze dag zouden de kinderen allemaal een optreden gaan doen. Het kon een dans-, zang-, of acteer act worden. De gemiddelde klas had op deze dag zo’n twee dingen ingestudeerd. Alle kinderen van klas één tot en met klas vijf waren hierbij aanwezig, omdat voor hen hierna de zomervakantie zou starten. De hogere klassen moesten nog wat langer wachten, zij hebben vanaf 13 april pas zomervakantie :).

Zaterdagmorgen konden wij opnieuw lekker uitslapen. Toen ik de eerste keer wakker werd, dacht ik al.. Zal ik me nu maar snel gaan douchen voordat het water op is? Nee, ik lig nog te lekker en wil nog even verder slapen. Achteraf niet zo’n strak plan, dat bleek wel weer. Geen stroom en dus ook geen water om te gaan douchen. Lekker dan! Ons plan was, om eerst nog een aantal dingen op te halen bij Navis en nog de taxi’s te regelen. Ik dacht.. Ik wacht tot half elf, als er dan geen stroom is dan gaan we maar zo. En zo was het dus ook. Met een bezweet lichaam van de nacht ervoor – want de stroom valt uit en dan doet de waaier het dus niet – een vettige kop haren en een ontzettend vies gevoel gingen wij onze dingen maar regelen. Eenmaal aangekomen in de office, zat er nog een man voor ons die nog met Bashkaran in gesprek was. Toen deze man naar buiten liep en ons passeerde, voelde ik mij ineens niet zo vettig meer :P Haha, dat hebben trouwens veel mensen in India, een onprettige lichaamsgeur.. Ineens voelde ik mij veel minder vies en vettig dan dat ik dacht, haha ! :P. Nadat eindelijk alle zaken – na veel wachten en nog eens wachten – geregeld waren, gingen wij terug nar ons huisje – er riep nog een jongen: I have the permission from my father to come to the Netherlands! :D -om de laatste dingen in te pakken en ons maar eens te gaan douchen, hoopten we… Gelukkig was er toen wel water en konden wij voor zover het water het toeliet ons heerlijk douchen!

Tegen drie uur zijn we maar eens richting het Learning Center gelopen. Wij dachten wel te weten waar het lag, maar achteraf zaten wij dus verkeerd en liepen wij tussen de struiken en palmbomen door naar het goede gebouw :). Je moet je voorstellen dat het Learning center een carré vorm had, met in het midden gras en mooie beplanting. Daar hadden ze met houten palen een mooi doek over gespannen waaronder de ouders, leerkrachten en dus ook wij konden gaan zitten. Vooraan was een soort podium dat mooi was aangekleed. Toen wij daar binnenliepen, waren wij natuurlijk wederom de enige twee blanken die op de hele campus rondliepen. Het merendeel keek hier trouwens al niet meer van op, maar de ouders daarentegen tien keer zoveel. Met grote ogen werden wij aangekeken. Logisch eigenlijk ook wel, maar na 10 minuten mochten ze toch wel eens voor zich gaan kijken :P.
De optredens begonnen met een speech voor de leerkrachten om hen te bedanken voor hun inzet. Vervolgens kwamen de belangrijkste personen weer vooraan zitten en kon de ‘show’ beginnen :). Gedurende 2,5 uur vonden er optredens plaats( wat ik ook wel erg lang vond, ook al was het mooi ) en zagen wij eindproducten van klassen die wij hadden zien oefenen in de verschillende lokalen!
Erg leuk om te zien en wat hebben deze kinderen toch keer op keer weer een goed ritmegevoel! :D

Na deze optredens – tussendoor waren al meerder ouders opgestaan, wat ik een beetje respectloos vond omdat hun eigen kind al geweest was en het werd daardoor ook rumoerig en chaotisch – zijn wij Navis en Meru gaan bedanken voor hun hulp en inzet wanneer het nodig was. Je merkte dat ze heel tevreden over ons waren – Meru gaf dit ook letterlijk aan, hij had ons werk gezien – en ze knepen ons in onze arm als teken van : Bedankt voor het werk dat jullie hier hebben geleverd :D.
Dit was de eerste keer in alle weken dat zij uitbundig uitspraken hoe tevreden zij waren over ons, dat was wel heel erg bijzonder. Tijdens dit afscheid kregen wij de newsletter van deze maand in onze handen geduwd. Daar hadden wij inderdaad nog op gehoopt. Er stond een klein stukje over ons geschreven – functie, dankbaarheid en tevredenheid–met een aantal foto’s erbij, Helemaal te gek! :D

Toen ging bij mij pas echt de knop om. Dít was dus écht de laatste keer dat wij de leerlingen – ook ’s morgens pakten zij hun spullen in om de campus te verlaten - en leerkrachten hebben gezien en morgen zullen wij dan ook echt definitief de campus gaan verlaten. Best raar eigenlijk. De primitieve leefomstandigheden zal ik niet zozeer gaan missen, maar de mensen die wij hebben ontmoet des te meer. Het was een onvergetelijke levenservaring! ;)

Toen wij vervolgens nog eventjes naar de office moesten lopen om onze formulieren te ondertekenen dat wij de campus gingen verlaten, werden wij hartelijk aangesproken door het personeel. Ook lieve Deepan was er nog bij. Met hem nog even een leuke foto genomen en hem vervolgens verteld dat wij weg zouden gaan. Wat een vrolijk mannetje, daar krijg je echt energie van!Na deze gezelligheid liep ik met een goed, maar ook met een raar gevoel met Vivianna naar ons huisje terug. Dit zou zo ongeveer de laatste keer zijn dat wij dit pad nog op en af zouden lopen – wat ook geen verkeerd vooruitzicht was :P – Maar ja, we hebben er toch wel een hele tijd rondgelopen! :)

Na het eten ( een gebakken ei met ui ) kwam Deepan nog eventjes binnenlopen. Vivianna was even met haar ouders aan het bellen en ondertussen brak hij mij binnen zowat de boel af :P. Hij wilde zelfs eventjes onder mij klamboe zitten. Voordat ik het wist zat er ook nog een vriendje van hem bij, haha! Deze kinderen voelen zich hier zo vrij, soms té vrij, want ze zaten ook aan onze privé spullen, dus dat was minder fijn. Ze weten nog niet zo goed waar de grens ligt – algemeen – maar goed, ergens ook logisch er lagen natuurlijk ook een heleboel spullen die voor hen überhaupt nog onbekend waren. Na een tijdje vroeg Deepan of wij langs wilden komen in zijn huis, wij hadden namelijk beloofd hem nog iets te komen brengen. Na te hebben aangegeven dat wij zouden komen als wij klaar waren met inpakken. Hij gaf aan: ‘ When I help you it can be two minutes!’ :D.

Uiteindelijk kwam hij nogmaals terug en zei: ‘I arranged a table for you’. Voordat wij bij hem waren aangekomen, had hij ook nog even ons zoutpotje omgegooid en was Vivianna al met hem naar de wc gespurt omdat zijn handen onder de douchegel zaten, haha :P Vermoeiend, maar leuk! ;) Toen kwam de buurvrouw ons duidelijk dat we maar beter even gauw mee konden gaan. Nou goed dan! Bij Deepan thuis de slippers maar even uitgedaan en binnengetreden. Stond er een houten tafeltje met twee plastic stoeltjes. Kokosnoten sap en fruit werd ons geserveerd- dit viel mij achteraf niet goed, de appel was niet geschild :P – en hij vertelde ons duidelijk dat wij niet naar Nederland terug moesten gaan, maar moesten blijven om met hem spelletjes te spelen en te vertellen enzovoorts. Hartverwarmend! Uiteindelijk na een uurtje zijn wij terug gegaan naar ons huisje. Wat waren de ouders van Deepan vriendelijk en enorm gastvrij en wat was het eventjes gezellig. Uiteindelijk onze e-mail en skype adressen gegeven om in de toekomst nog te kunnen skypen met hem. Dat wilde hij graag zei zijn moeder, omdat hij dit had gezien tijdens een skype gesprek met Vivianna en ouders :D.

Toen wij bij ons huisje aankwamen stond onze lieve buurvrouw nog buiten. Zij vroeg wanneer wij gingen vertrekken en hoe laat. Dan zou ze ons komen uitzwaaien, wat lief! Ze vertelde: ‘ The door will be closed for ever when you leave’ en ‘ I am going to miss you terribly’. De tranen stonden haar bijna in de ogen.Na nog even naar een levensverhaal van haar te hebben geluisterd en onze dingen te hebben gedeeld met haar,was het tijd om te gaan slapen. De laatste nacht in dit harde, muffe bed en vooruitzicht op meer stroom en water.Althans, dat hoopten wij zeer! Toen ik in bed lag, kon ik nog niet beseffen dat ‘t er echt op zat maar tegelijk dacht ik ook aan alle mooie (leer)momenten! :D Op naar nieuwe ervaringen en cultuurindrukken tijdens ons verblijf in het westen, Kerala. Let’s go! …