Time has no limit in India ! ‘ Wow, Ow ! ’

Na een nogal hobbelig ritje in de bus naar het hotel in Belur, lekker eten, en een heerlijk slaapje brak de volgende dag al weer aan waarop wij weer een vol programma hadden staan. De Tempel in Belur bezoeken, vervolgens van dezelfde architectuur de tempel in Halebidu, gezellig lunchen en naar een stoet in een klein inheems dorpje. Wat konden we verwachten en wat zou ik vandaag weer meemaken? Sai is namelijk iemand die nog wel eens van onverwachte veranderingen in de planning houdt, waardoor niet alleen wij, maar ook de mensen van YPO niet weten wat de bedoeling is. Heel fijn dus ! :P Haha. Maar ach, we moesten ons er maar bij neerleggen; ‘’It’s incredible India ‘’ met alles wat daarbij hoort. De planning was deze dag wederom om op tijd te gaan vertrekken, aangezien Sai deze dag er niet bij kon zijn, lukte dat ook aardig haha ! ;) - Sai is degene uit India die de introductie in elkaar heeft gezet -. De Chennakeshava tempel in Belur stond als eerst op het programma. Gingen wij met de bus? Nee. We moesten dit keer lopen. Gelukkig , want ik kon even geen bus meer zien. Kreupel gezeten en misselijk geschud was ik in dat ding de dag van tevoren ;):P!
Verdikkeme zeg ! Het was niet meer warm , het was gewoon heet ! Zeker 40 graden in de zon, als het niet meer was, en dan is het hier nog maar winter. De zomer start pas in maart! :D Ben benieuwd hoe dat gaat bevallen!

Maargoed, laat ik niet te veel afdwalen. Deze tempel was gebouwd door de hoysala’s. De bouw van dit gebouw duurde 103 jaar. Dat ze daar het geduld voor hadden !:) …
Maargoed, voordat wij dus naar binnen mochten, moesten wij onze schoenen uitdoen en aan de ‘shoe-man’ geven. Hij hield deze voor ons prachtig in de gaten. Iedereen moet de schoenen uit bij het betreden van een tempel. Dit uit respect. Het was een prachtige binnenplaats, met veel bewerkte pilaren en ornamenten. Een inwoner leidde ons rond en wilde constant iedereen erbij hebben, echt een beetje opdringering soms, maar hij zal het vast goed bedoeld hebben zoals de meeste Indiërs hier: ‘ Yes , madame ‘ - ‘ Come,Come,Come Closer !’. Hier bleef zijn vocabulair ook bij. Althans.. het duidelijke vocabulair:P ! Al het gebrabbel wat erna kwam kon ik niet verstaan, dus ben ik uiteindelijk maar zelf wat gaan rondlopen met mijn informatieboekje! :D Toen werd het duidelijk haha !:P..
Na deze tempel vertrokken wij naar de volgende tempel, ook door de Hoysala’s gemaakt. De Hoysaleswara tempel in Halebidu. Wat een hitte daar en wat werden we weer als celebrities aangekeken! Ongelofelijk, maar ik raak eraan gewend haha ! :) Allemaal ‘tentjes’ met plaatselijke verkopen en noem het maar op. ‘ Postcards? ‘ – ‘Yes madame, please Look ! ‘. No , thank you moet je dan wel zeggen tot vijf keer toe, voordat het doordringt. Van de ene kant zielig van de andere kant ook soms wel eens onprettige situaties. In dit geval zegt men ook wel : Gewoon negeren, dat is het beste! Voordat wij deze tempel betraden had ik mijn voeten al gefikt aan de warme marmeren stenen. Deze tempel, 14 km ten oosten van Belur is het beste bouwwerk dat de Hoysala’s hebben gemaakt. Je kon er ook mooi de Nandi stieren zien! Dit zijn beelden die op iedere hoek stonden!;)
De twee tempels leken wel heel veel op elkaar en het was enorm heet op deze binnenplaats. We waren blij dat we konden gaan lunchen. Ik had in ieder geval wel honger gekregen.

Na de lunch vertrokken wij wéér met de bus, Ofcourse!...... We hadden weer een lange, hobbelige busrit voor de boeg. Nu gingen wij terug naar de Sravanabelagola tempel. Boven aan de top zou een beeld staan van Gomateshvara. Maar eerst moesten wij 614 treden omhoog lopen. Poeh! Ik weet niet hoe het kwam, maar ik was aan het hijgen als een paard ! haha :P ! We zijn onderweg een paar keer gestopt om van het uitzicht te genieten en even uit te blazen..:)! Eenmaal boven aangekomen, blies er een heerlijk windje om even af te koelen.. Maar er zou dus nog dat beeld moeten staan , maar waar? Eenmaal helemaal rondom de heuvel gewandeld, vonden we een trapje waar wij omhoog konden. Auw ! Wat een grove stenen en wat deden mijn voeten pijn. Maar ach, iedereen zat in hetzelfde schuitje. Toen we boven aankwamen zag ik het grote beeld van 17m. hoog! Echt mooi! Tot mijn verbazing waren de anderen al boven en hadden dus een korte weg gevonden haha !:P Handig… Sai speelde voor de zoveelste keer reisleider. Hij kon er blijkbaar geen genoeg van krijgen, maar wij wel :P! .. Eenmaal alles bekeken boven gingen wij weer 614 treden naar beneden. Maar dat ging nog niet zo gemakkelijk ! Toen we beneden kwamen had ik pijn aan mijn voeten ! Niet normaal, ik stond te shaken op mijn benen :P ! Nadat dit nog wel even duurde, gingen wij eten in een tentje tegenover de tempel! Eigenlijk hadden we geen honger, maar ik moest mezelf dwingen om toch maar iets te eten..;) Ik was namelijk zo chagrijnig als de pest, van die super lange dag ! haha ;):P

Na deze ‘snack’ had Sai bedacht dat we nog naar een stoet konden gaan kijken in een klein inheems dorpje, dit kwam blijkbaar zelden voor!.. Bah, eigenlijk hadden wij daar helemaal geen zin meer in. Mijn wallen hingen zowat op mijn knieën:P.. Maar aangezien hij zich daar niet zo door liet tegenhouden, moesten we toch maar meegaan.. Weer in die rotbus, ik had er zo onderhand wel genoeg van.. Ik was al vaak genoeg bijna misselijk geschud.. Ineens zaten we in de middle of nowhere waarvan ik het gevoel had dat we ieder moment olifanten, tijgers en bij wijze van spreke ook nog kanibalen konden tegenkomen ;)Haha! :P … Ineens zagen wij ‘het licht’. Ja hoor, daar was het dorpje. O nee!! Wat is dit , dacht ik? Het hele dorp was uitgelopen om ons te ontvangen aan de ingang van het dorp. Hm, ok. Lekker onverwacht en gênant :P…Maarja, toch maar uitgestapt – wij moesten onze schoenen wederom uit – om vervolgens richting de tempel te lopen. Wat bleek dus… Wij waren zélf de stoet! We voelden ons allemaal heel ongemakkelijk want Sai had niet verteld dat dit ging gebeuren, en zelf durfde hij wel te verklaren dat hij dit ook niet wist. Sure Sai.. Maargoed.
De straten waren mooi versierd, de cultuur werd uitbundig geuit in geuren en kleuren !

Toen wij richting de tempel liepen, werden wij van alle kanten gefilmd en gefotografeerd door tv en pers!:) Raar gevoel was dat moet ik zeggen, de plaatselijke tv en krant waren er! Wie had dat ooit gedacht?! Na wat pijnlijke passen op blote voeten, omringd en aangestaard door alle inwoners alsof wij de koninklijke familie waren, kwamen wij aan bij de tempel. Hier moesten wij naar binnen. Wíj waren de personen die samen met Sai en anderen de tempel officieel gingen openen –huh? Dacht ik..- Wij werden gezegend en kregen een bloemetje en een rode stip op ons voorhoofd. Vol in beeld en bijna verblind van het licht stond ik daar heel ongemakkelijk. Waarom mogen wij de tempel officieel openen en niet de inwoners van het dorp? Kromme gedachte eigenlijk dat dit echt gebeurt. Ik gunde het de inwoners 100x meer dan ons als groep, als vreemde blanken in een religieus sterk dorp.. Nja, eenmaal weer buiten moesten wij in twee rijen achter elkaar gaan zitten en werden geëerd met een doek en zelfgemaakte ketting om ons heen. Ook kregen wij een beeldje van de tempel als bedankje. Wat voelden wij ons hier aapjes die werden bekeken.. Alle mensen stonden om ons heen en filmden en fotografeerden ons de hele avond. Vrouwen zaten rechts, mannen zaten links . Op de grond nota bene, terwijl wij op stoelen zaten. Ik kon er met mijn gedachte niet bij!
Ook waren er allemaal lieve kinderen bij het feest aanwezig ( dat inmiddels al 5dagen duurde ! ). Zij wilden dolgraag op de foto en ook de ouderen wilden dit graag. Zij vonden het een eer dat zij op de foto waren gezet en wij werden daarbij constant bedankt ‘ Thank you! ‘ met een stevige handdruk..
Eenmaal na dit ritueeltje, waarbij Bonnie onverwacht van Sai moest spreken, gingen wij kijken hoe de god(en) geëerd werden. Dit was vooral met heel veel zang en dans! Erg indrukwekkend. Hierna gingen wij nog even verder. Wij gingen bij een dorpshuis kijken en kregen hier warme koemelk. Nu maar hopen dat mijn maag zich niet 20x zou gaan omdraaien. Maar het ging goed. De man en vrouw waarvan dit huis was, waren familie van Sai en hadden een middelmatige status. Niet arm, Niet rijk..
Inmiddels was het al 23.00uur geworden en was het tijd om terug te gaan naar de bus. Maar dit ging nog niet zo gemakkelijk. Het hele dorp was constant met ons meegelopen en liet ons nog nauwelijks de bus instappen zo gewelig vonden zij ons! Eenmaal in de bus werden wij uitbundig uitgezwaaid en gingen wij terug naar Belur.

Ik vond het allemaal heel indrukwekkend, zoiets maak je nooit meer mee! A once in a lifetime experience ! Zo’n ervaringen kun je ook heel moeilijk overbrengen op anderen, maar laat ik jullie zeggen dat het mij mentaal wel weer heel veel energie gaf , want lichamelijk was ik , maar ook alle anderen, helemaal uitgeput! Slapen dus in de bus en nog eens alles laten passeren! Na een rit van een uur door zowat een soort van jungle, waarvan ik niet wil weten welke dieren daar ’s nachts zitten, kwamen wij aan bij het hotel. Er stond daar nog wat eten klaar, maar daar had ik eigenlijk niet meer zoveel trek in. Lekker naar bed, na dus een geweldige dag met veel indrukken, die ons zoveel energie heeft gekost, maar ook opgeleverd!! Ik ben heel erg dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken! :D ….

Liefs,

Myrthe ;)