Waving Goodbye at RICE MMS

Maandag was het dan zover. Dag één van onze laatste stageweek. Mijn eerste gedachte was, oooooh.. nog een hele week. Dat duurt nog wel even, tijd genoeg dacht ik. Maar voordat wij het wisten was de eerste dag dus al aangebroken. We waren benieuwd of alle kinderen zouden komen aangezien het zaterdag annual day is ( feestdag ). Na op ons gemak te hebben ontbeten, gingen wij richting het Art Block. Toen wij buiten kwamen, zagen wij enkele leerlingen in hun ‘normale’ kleren buiten zitten en spelen. Hm? Dat was vreemd. Nou ja, toch maar erheen gaan, we zullen het wel zien. Onderweg richting het lokaal was het verdacht rustig en er was geen leerling te bekennen, op wat hogere jaars na. Toen wij aankwamen bij het lokaal, was ook daar niemand te zien. Nou ja, dan maar eens richting de slaapzalen van de meisjes lopen. Hier liepen de kinderen ook in hun gewone kleren. Wat bleek dus.. Alle kinderen hadden die dag vrij, omdat de tiende jaars deze dag hun ‘Farewell Day’ hadden. Dat maakte het voor ons ook wat duidelijker, maar ja…

Daar stonden we dan met al onze goede bedoelingen om negen uur ’s morgens. Geen les, nou ja. Nog maar een extra ‘zondag’ erachter aan haha :P! Wederom was dus de communicatie weer niet van erg goede kwaliteit, want anders hadden wij het wel geweten. Deze dag hebben wij gelukkig nog nuttig kunnen besteden door alle documenten die wij zondags hadden afgerond uit te printen – dat ging ook niet bepaald snel en gemakkelijk – en de reserveringspapieren van de hotels in Kerala uit te printen. Het is hier zelfs zo, dat wij ook maar gauw een paar foto’s hebben afgedrukt tussendoor, omdat niks hier écht werkt;). De eerste paar weken kon ik dat nog wel verdragen, maar nu begint het me zo langzamerhand wel eens vaker te irriteren dat niks functioneert zoals het moet. Iedere avond tien minuten lopen voor internet op de campus – en dan moet je nog maar afwachten of het werkt – en printers die niet werken, laat staan dat alle computers hier fatsoenlijk functioneren. Maarja, ’t is India hè ! ;) Ons geduld is hier wel al meerdere malen op de proef gesteld, dat is iets wat zeker is..

Vervolgens hebben wij ons voorbereid op de dinsdag, woensdag en donderdag om de toetsjes af te nemen en afscheid te nemen van de kinderen. Materiaal sorteren – ik hoop van harte dat hier goed mee wordt omgegaan – en het Drama Lokaal maar al een beetje beginnen op te ruimen.
Na deze dag, was het ’s avonds tijd voor ‘Farewell Day’ van de tiende jaars. Zij kregen een heel programma waarin meerdere speeches werden gehouden van ieder minimaal een kwartier tot twintig minuten :P. Als eerste werden bloemen overhandigd aan de belangrijkste medewerkers van het hele project hier op RICE MMS. Vervolgens kwamen alle leerlingen aanlopen en stelden de muzikanten zich op om het liedje ‘ you are precious to me ‘ te gaan voordragen. Wat een ritme gevoel en mooie stemmen hebben die kinderen en geen van hen is bang om voor een groot publiek te zingen. Ook de jongens hebben hier geen moeite mee, prachtig om te zien. De kinderen hier hebben sowieso – dat is mijn mening althans – een beter ritmegevoel dan de kinderen in Nederland. Laat ik het zo zeggen.. Ik denk dat dat mede komt doordat de cultuur/religie heel muzikaal is ingesteld. Dat merk je ook in de klas! Zij worden hier van klein af aan mee opgevoed! :D

Vervolgens hadden sommige leerlingen/leerkrachten/hoofdgasten nog een speech. De leerlingen konden perfect en met veel gevoel verwoorden hoe zij de tijd op RICE MMS hadden ervaren. Ze waren allemaal blij met het zicht op een toekomst, de goede ondersteuning van leerkrachten, de liefde die de house parents(moederfiguur in de slaapzalen) hen altijd hadden gegeven en de veilige en mooie omgeving waarin zij zich jaren hadden mogen ontwikkelen. Dat was wel indrukwekkend! :) Voor de rest was het wel leuk om de speeches aan te horen van de leerkrachten etc. maar er kwam 9 van de 10 keer ongeveer hetzelfde uit en het duurde voor mijn gevoel écht te lang, haha!:P Daar komt ook nog eens bij dat zij totaal anders Engels spreken dan ons, zij spreken namelijk heel erg onduidelijk, er is niet echt een duidelijke articulatie :P en dat maakt het voor ons soms moeilijk!

...Even tussendoor: Wisten jullie dat er in India meer mobiele telefoons zijn dan dat er mensen zijn? en dat er dus ook veel en veel meer mobiele telefoons zijn dan wc’s ? :) Hygiënisch dus, meer als de helft van de huishoudens heeft geen eigen wc. Dus kun je nagaan hoe die openbare eruit zien !:(...

Maargoed, haha!.. Wat ik hiermee dus wilde zeggen eigenlijk – want het past niet echt in de context verder :P – is dat tijdens deze toespraken ontzettend veel gsm’s afgingen( ook nog vaak van dezelfde personen ) en dat echt tot vervelens toe. Het werd op het eind soms zelfs zo vervelend, dat de directrice moest vragen of alle ouders a.u.b. wilden blijven zitten(&kinderen) en of de telefoons direct konden worden uitgeschakeld bij de volgende sessie in de Meditation Hall. Naar mijn mening doe je dit sowieso niet bij zo’n belangrijke aangelegenheid uit respect, maar hier is dat blijkbaar niet zo belangrijk :). Bij iedere aangelegenheid – waar en wanneer dan ook – wordt de telefoon gewoon opgenomen, ook al zitten ze in een belangrijke meeting of bijvoorbeeld een sollicitatiegesprek. Ongelofelijk, maar ik kijk er ondertussen al niet meer van op! :)

Na deze speeches en nog enkele voorgedragen liedjes op het sportveld, gingen wij eerst richting het ‘ Learning Centre’ van de basisschool. Daar kregen wij typisch Indiase snacks en een lekker kopje ‘milk tea’. Hier drinken de meeste mensen namelijk thee met melk of héle sterke thee/koffie. Hier hing een groot scherm – met de historie v.d. school – en lagen wat opdrachten/werkstukken van de tiende jaars om tentoon te stellen aan de ouders, zij waren hierbij ook aanwezig want zij namen de kinderen na afloop mee naar huis. Als laatste gingen wij naar de Meditation Hall om daar te gaan kijken en luisteren naar wat voordrachten. Hier werden wederom enkele mooie liedjes gezongen – gerelateerd aan de religie of een achterliggende gedachte – en werden alwéér enkele voordrachten gedaan. PoehPoeh!:P De hoofgedachte was in ieder geval, dat de kinderen door moesten blijven gaan waar ze mee bezig waren en dat ze een voorbeeld moesten gaan vormen voor de maatschappij.

Ter afsluiting werd het liedje ‘ Let it shine ‘ gezongen en kwamen alle geslaagden naar buiten (Hall ) met een kaarsje in hun handen. Dit als teken om het licht door te geven aan de anderen in de maatschappij en de kennis en ervaring door te geven ;). Ook belangrijk was dat het licht in hun hart altijd moest blijven branden en dat ze met een positieve instelling door het leven moesten gaan, zodat ze later op het einde konden zeggen:‘My life was worth living for!:D‘. Een mooie avond dus!:D

Na deze avond waren wij best wel moe geworden en zijn wij lekker op tijd gaan slapen. Op naar een nieuwe dag. Hopen dat er die dagen wel kinderen zullen komen, want dat is voor ons – en wij verheugen ons daar wel op – een leuke afsluiting van al deze weken stage lopen. Goodnight! ;)